Noong unang panahon, may isang hari at reyna na masayang namumuhay at nagkaroon ng labindalawang anak, ngunit lahat ay lalaki.
Isang araw, sinabi ng hari sa kanyang asawa, "Kung ang ikalabintatlong anak na iyong isisilang ay babae, papatayin natin ang labindalawang lalaki upang siya lamang ang magmana ng malaking kayamanan at ng kaharian."
Nagpagawa pa siya ng labindalawang kabaong na puno ng mga supang, at bawat isa'y may unan para sa patay. Ipinatago niya ito sa isang nakakandadong silid, at ibinigay ang susi sa reyna, na sinabing huwag itong sasabihin kaninuman.
Ngunit buong araw na nanangis ang ina, hanggang sa tanungin siya ng bunso niyang anak na si Benjamin, "Mahal na ina, bakit ka malungkot?"
"Anak ko," sagot niya, "hindi ko maaaring sabihin sa iyo."
Ngunit patuloy siyang kinulit ng bata hanggang sa ipakita sa kanya ang labindalawang kabaong. "Benjamin, ang mga ito'y para sa iyo at sa iyong labing-isang kapatid. Kapag nanganak ako ng babae, papatayin kayong lahat."
Habang umiiyak ang ina, nilapitan siya ng anak at sinabi, "Huwag kang malungkot, ina. Maaari kaming tumakas."
Sumagot ang reyna, "Pumunta kayo sa kagubatan kasama ng iyong mga kapatid. Lagi kayong magbabantay sa pinakamataas na puno, titig sa toreng ito. Kung lalaki ang isisilang ko, itataas ko ang puting bandila. Kung babae naman, pula ang bandila—at kailangan ninyong tumakas nang mabilis. Araw-araw akong mananalangin para sa inyo."
Pagkatapos silang basbasan ng ina, nagtungo ang mga prinsipe sa kagubatan. Naghahalili sila sa pagbabantay sa puno. Nang sumapit ang ikalabing-isang araw at si Benjamin naman ang nagbabantay, nakita niyang may itinaas na bandila—hindi puti, kundi kulay dugo, na nangangahulugang dapat silang mamatay.
Galit na galit ang magkakapatid. "Dahil lang sa isang babae ay dapat kaming mamatay? Isinusumpa namin na gaganti kami—bawat babaeng aming makikita ay papatayin namin!"
Nagpunta sila sa pinakamadilim na bahagi ng kagubatan at natagpuan ang isang engkantadong maliit na bahay. "Dito na tayo titira. Benjamin, ikaw ang pinakabata at mahina, manatili ka na lang dito. Kami ang hahanap ng pagkain."
Araw-araw silang nangangaso ng mga kuneho, usa, at ibon. Si Benjamin ang nagluluto para sa kanila. Sampung taon silang namuhay nang payapa sa maliit na bahay.
Samantala, lumaki na ang bunsong anak na babae ng reyna. Maganda siya, mabait ang puso, at may ginintuang bituin sa noo. Isang araw, nakita niya ang labindalawang kamisadentrong panlalaki. "Ina, kanino po ito? Ang liliit para kay ama."
Tumugon ang reyna nang mabigat ang puso, "Iyan ay para sa iyong labindalawang kapatid."
"Nasaan po sila? Ngayon ko lang narinig ang tungkol sa kanila," tanong ng prinsesa.
"Hindi ko alam kung nasaan sila. Nagpapalaboy-laboy sila sa mundo." Dinala siya ng reyna sa silid at ipinakita ang labindalawang kabaong. "Ito ang nakalaan sa kanila. Umalis sila bago ka ipinanganak," at isinalaysay niya ang lahat.
"Mahal na ina, huwag kang malungkot. Hahanapin ko sila," sabi ng prinsesa.
Kinuha niya ang labindalawang kamiseta at naglakad sa kagubatan. Pagdating ng gabi, nakita niya ang engkantadong bahay. May nakita siyang binatang nagtanong, "Saan ka galing at saan ka pupunta?" Nagtaka siya sa ganda ng dalaga at sa bituin sa noo nito.
"Ako ay prinsesa, at hinahanap ko ang aking labindalawang kapatid. Itutuloy ko ang paghahanap hangga't kaya ko." Ipinakita niya ang labindalawang kamiseta.
Nakilala siya ni Benjamin. "Ako si Benjamin, ang bunso mong kapatid!" Nagyakapan sila nang masaya.
Ngunit may problema. "Kapatid, may kasunduan kaming papatayin ang bawat babaeng aming makikita, dahil sa isang babae kami napalayas."
"Handang-handang mamatay ako kung maliligtas ko sila," sagot niya.
"Huwag! Itago mo muna ang sarili mo sa ilalim ng batya hanggang sa dumating ang mga kapatid ko."
Nang dumating ang gabi at kumakain na ang magkakapatid, nagtanong sila, "May balita ba?"
"Alam ba ninyo?" tanong ni Benjamin.
"Hindi," sagot nila.
"Kahit na kayo ang nasa gubat at ako'y nasa bahay, mas marami akong alam kaysa sa inyo."
"Sabihin mo sa amin!" sigaw nila.
"Ngunit pangako ninyo na hindi ninyo papatayin ang unang babaeng makikita natin."
"Oo, kahabagan natin siya! Sabihin mo na!"
"Iyan ang ating kapatid," at inangat niya ang batya. Lumabas ang prinsesa sa kanyang magandang damit at bituin sa noo. Nagulat at tuwang-tuwa ang lahat. Nagyakapan silang lahat.
Nanatili siya sa bahay at tinulungan si Benjamin. Ang labing-isang kapatid ay nangangaso, samantalang silang dalawa ang naghahanda ng pagkain. Inayos niya ang bahay at ang mga kama. Masayang-masaya silang lahat.
Isang araw, naghanda sila ng masaganang piging. Habang kumakain, nakita ng prinsesa ang hardin na may labindalawang liryo. Pinitas niya ang mga ito para ibigay sa kanyang mga kapatid.
Ngunit sa sandaling pinitas niya ang mga bulaklak, naglaho ang bahay at naging labindalawang uwak ang kanyang mga kapatid. Nag-iisa na siya sa gubat. May lumapit na matandang babae. "Anak, bakit mo pinitas ang mga bulaklak? Iyon ang iyong mga kapatid!"
"May paraan pa bang maililigtas sila?" tanong ng prinsesa.
"Oo, ngunit napakahirap. Dapat kang manahimik sa loob ng pitong taon. Kung magsalita ka kahit isang salita, mabibigo ang lahat at mapapatay ang iyong mga kapatid."
"Liligtasin ko sila," panata ng prinsesa. Umakyat siya sa isang puno at nanahimik.
Isang araw, may prinseng nangangaso ang nakakita sa kanya. Nagustuhan niya ang ganda ng dalaga at inalok itong maging asawa. Tumango lang ito. Dinala siya sa palasyo at ikinasal.
Masaya silang namuhay, ngunit hindi pa rin nagsasalita o ngumiti ang reyna. Nagsimulang maghasik ng lagim ang masamang biyenan. "Baka isa lamang pulubi ang asawa mo! Kahit pipi, bakit hindi siya ngumiti? Tiyak may tinatago!"
Unti-unting naniwala ang hari at ipinahatol na sunugin ang reyna. Habang nasa tulos na siya at halos lapitan na ng apoy, natapos ang pitong taon. Biglang may dumating na labindalawang uwak na naging mga kapatid niya. Iniligtas nila siya.
Nang magsalita na ang reyna, ipinaliwanag niya ang lahat. Nagdiwang silang lahat. Ang masamang biyenan ay ipinasok sa isang bariles na puno ng kumukulong langis at makamandag na ahas, at doon namatay.
