ਸੁਣੋ! ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਸੜਕ ਦੇ ਨੇੜੇ, ਇੱਕ ਫਾਰਮ ਹਾਊਸ ਸੀ; ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਸੀਂ ਉੱਥੋਂ ਲੰਘੇ ਹੋਵੋ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੰਗੀਨ ਲੱਕੜ ਦੀ ਬਾੜ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਬਾਗ਼ ਸੀ; ਇਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਇੱਕ ਨਾਲਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਤਾਜ਼ੇ ਹਰੇ ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗੁਲਬਹਾਰ ਖਿੜੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਸੂਰਜ ਇਸ 'ਤੇ ਵੀ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਰਮ ਅਤੇ ਚਮਕਦਾਰ ਚਮਕਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਬਾਗ਼ਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ 'ਤੇ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ।
ਇੱਕ ਸਵੇਰ, ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਿੜ ਗਈ, ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਬਰਫ਼ ਵਰਗੇ ਸਫ਼ੈਦ ਪੱਤੇ ਪੀਲੇ ਕੇਂਦਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ। ਇਸਨੂੰ ਇਹ ਫ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਘਾਹ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਇਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਗਰੀਬ, ਨੀਵਾਂ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਫੁੱਲ ਸੀ; ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ, ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਵੱਲ ਮੁੜਦੀ, ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਅਤੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉੱਚੇ ਉੱਡਦੇ ਲਾਵੇ ਦੇ ਗੀਤ ਸੁਣਦੀ।
ਛੋਟੀ ਗੁਲਬਹਾਰ ਐਨੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਦਿਨ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਤਿਉਹਾਰ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਸੋਮਵਾਰ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੁਰਸੀਆਂ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਆਪਣੇ ਪਾਠ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਇਹ ਆਪਣੇ ਪਤਲੇ ਹਰੇ ਡੰਡੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੂਰਜ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਤੋਂ ਸਿੱਖ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਰੱਬ ਕਿੰਨਾ ਦਿਆਲੂ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਛੋਟੇ ਲਾਵੇ ਦਾ ਗੀਤ ਇਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਭਾਵਾਂ ਨੂੰ ਇੰਨੇ ਮਿੱਠੇ ਅਤੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਦਰ ਨਾਲ, ਗੁਲਬਹਾਰ ਨੇ ਉੱਪਰ ਉੱਡਣ ਅਤੇ ਗਾਉਣ ਵਾਲੇ ਪੰਛੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ, ਪਰ ਇਸਨੂੰ ਈਰਖਾ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। "ਮੈਂ ਵੇਖ ਅਤੇ ਸੁਣ ਸਕਦੀ ਹਾਂ," ਇਸਨੇ ਸੋਚਿਆ; "ਸੂਰਜ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਚਮਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੰਗਲ ਮੈਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿੰਨੀ ਅਮੀਰ ਹਾਂ!"
ਨੇੜੇ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਫੁੱਲ ਉੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਅਤੇ, ਅਜੀਬ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜਿੰਨੀ ਘੱਟ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੀ, ਉੱਨੇ ਹੀ ਇਹ ਘਮੰਡੀ ਅਤੇ ਮਗਰੂਰ ਸਨ। ਗੁਲਾਬਾਂ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਦਿਖਣ ਲਈ ਗੁਲਨਾਰ ਫੁੱਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਫੁਲਾਉਂਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਸਾਈਜ਼ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ!
ਟਿਊਲਿਪਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਸਭ ਤੋਂ ਸੁੰਦਰ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੇ ਵੀ ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੋਮਬੱਤੀਆਂ ਵਾਂਗ ਸਿੱਧੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਜੋ ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਖ ਸਕਣ। ਆਪਣੇ ਘਮੰਡ ਵਿੱਚ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਛੋਟੀ ਗੁਲਬਹਾਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ, ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ, "ਉਹ ਕਿੰਨੇ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਹਨ! ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਸੁੰਦਰ ਪੰਛੀ ਥੱਲੇ ਉੱਡ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਆਵੇਗਾ। ਰੱਬ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇੰਨੇ ਨੇੜੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕਮ ਤੋਂ ਕਮ ਇਹ ਸਾਰੀ ਸ਼ਾਨ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।"
ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਗੁਲਬਹਾਰ ਅਜੇ ਵੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ, ਲਾਵਾ ਥੱਲੇ ਉੱਡਦਾ ਆਇਆ, "ਟਵੀਟ" ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਗੁਲਨਾਰ ਅਤੇ ਟਿਊਲਿਪਾਂ ਕੋਲ ਨਹੀਂ—ਨਹੀਂ, ਘਾਹ ਵਿੱਚ ਗਰੀਬ ਗੁਲਬਹਾਰ ਕੋਲ। ਇਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਇੰਨੀ ਵੱਡੀ ਸੀ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਸੋਚੇ। ਛੋਟੇ ਪੰਛੀ ਨੇ ਇਸ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਉੱਡਦੇ ਹੋਏ ਗਾਇਆ, "ਘਾਹ ਕਿੰਨੀ ਨਰਮ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰਾ ਛੋਟਾ ਫੁੱਲ ਉੱਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਸੁਨਹਿਰੀ ਦਿਲ ਅਤੇ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਲਿਬਾਸ ਹੈ।" ਗੁਲਬਹਾਰ ਦਾ ਪੀਲਾ ਕੇਂਦਰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੋਨੇ ਵਰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਛੋਟੇ ਪੱਤੇ ਚਾਂਦੀ ਵਾਂਗ ਚਮਕਦੇ ਸਨ।
ਗੁਲਬਹਾਰ ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ! ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪੰਛੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਚੁੰਝ ਨਾਲ ਇਸਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ, ਇਸ ਲਈ ਗਾਇਆ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਨੀਲੇ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਉੱਡ ਗਿਆ। ਗੁਲਬਹਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਿੱਚ ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਲੱਗ ਗਿਆ।
ਅੱਧਾ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ, ਪਰ ਦਿਲੋਂ ਖੁਸ਼, ਇਸਨੇ ਬਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਦੂਜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ; ਯਕੀਨਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਇੱਜ਼ਤ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ; ਉਹ ਇਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਟਿਊਲਿਪਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੋਕਦਾਰ ਅਤੇ ਲਾਲ ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਗੁਲਨਾਰ ਫੁੱਲ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਸਨ; ਇਹ ਚੰਗਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਗੁਲਬਹਾਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਝਾੜ ਦੇ ਦਿੰਦੇ। ਛੋਟੇ ਫੁੱਲ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੇਚੈਨ ਸਨ, ਅਤੇ ਇਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸੱਚੀ ਦਿਲ ਤੋਂ ਤਰਸ ਕੀਤਾ।
ਇਸ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਬਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਆਈ, ਜਿਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਤੇਜ਼ ਚਾਕੂ ਸੀ। ਉਹ ਟਿਊਲਿਪਾਂ ਕੋਲ ਗਈ ਅਤੇ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਲੱਗੀ। "ਉਹ!" ਗੁਲਬਹਾਰ ਨੇ ਹੌਕਾ ਭਰਿਆ, "ਇਹ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਹੈ; ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋ ਗਿਆ।"
ਕੁੜੀ ਟਿਊਲਿਪਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਗੁਲਬਹਾਰ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਬਾਹਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਫੁੱਲ ਸੀ—ਇਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਣ ਸਮੇਂ ਇਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੱਤੇ ਬੰਦ ਕਰ ਲਏ, ਅਤੇ ਸੌਂ ਗਈ, ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੂਰਜ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਪੰਛੀ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਜਦੋਂ ਫੁੱਲ ਨੇ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਕੋਮਲ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਹਵਾ ਅਤੇ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵੱਲ ਛੋਟੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਾਂਗ ਫੈਲਾਇਆ, ਗੁਲਬਹਾਰ ਨੇ ਪੰਛੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ, ਪਰ ਇਹ ਜੋ ਗਾਇਆ ਉਹ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ, ਗਰੀਬ ਪੰਛੀ ਦੇ ਉਦਾਸ ਹੋਣ ਦੀ ਇੱਕ ਵਜ੍ਹਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਗਾਇਆ ਜਦੋਂ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ-ਖੁਸ਼ੀ ਉੱਡਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ, ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਜ਼ੇ ਹਰੇ ਅਨਾਜ ਦੇ ਬਾਰੇ, ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਬੱਦਲਾਂ ਤੱਕ ਲਗਭਗ ਉੱਡ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਗਰੀਬ ਲਾਵਾ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਸੀ। ਛੋਟੀ ਗੁਲਬਹਾਰ ਇਸਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਦਰਅਸਲ, ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਫੁੱਲ ਲਈ ਇਹ ਸਮਝਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ।
ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੁੱਲ ਗਈ ਕਿ ਇਸ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਸਭ ਕੁਝ ਕਿੰਨਾ ਸੁੰਦਰ ਸੀ, ਸੂਰਜ ਕਿੰਨੀ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪੱਤੇ ਕਿੰਨੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸਫ਼ੈਦ ਸਨ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਗਰੀਬ ਕੈਦੀ ਪੰਛੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਲਈ ਇਹ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਬਾਗ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਬਾਹਰ ਆਏ; ਇੱਕ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਤੇਜ਼ ਚਾਕੂ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੁੜੀ ਨੇ ਟਿਊਲਿਪਾਂ ਕੱਟਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਿੱਧੇ ਛੋਟੀ ਗੁਲਬਹਾਰ ਵੱਲ ਆਏ, ਜਿਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹ
