ਜਦੋਂ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਣਾ ਲਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨਿਆਂਪਰਾਇਤਾ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ 'ਤੇ ਸੰਤੋਖ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਹ ਪੂਰੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਨਿਆਂ ਕਰਨ ਦਾ ਪ੍ਰਣ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
ਪਰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਪੈਣ ਲੱਗਾ। ਕੁਦਰਤੀ ਝੁਕਾਅ ਨੂੰ ਬਦਲ ਨਾ ਸਕਣ ਕਾਰਨ, ਉਹ ਕੁਝ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਪੁੱਛਦਾ ਕਿ ਕੀ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਬਦਬੂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਇਹ ਇੱਕ ਚਲਾਕ ਚਾਲ ਸੀ: ਜਿਹੜੇ ਜਾਨਵਰ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਬਦਬੂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਹੜੇ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਦੋਵੇਂ ਈ ਮਾਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ੇਰ ਆਪਣੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾ ਲੈਂਦਾ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਈ ਜਾਨਵਰ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਬਦਬੂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਦਾਲਚੀਨੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਦੀ ਵੇਦੀ ਹੋਵੇ।
ਇੰਨੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਆਈ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਬਦਲ ਲਈ ਅਤੇ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਯੁਕਤੀ ਨਾਲ ਫਸਾਉਣ ਦੀ ਸੋਚੀ। ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਨਾਟਕ ਕੀਤਾ।
ਡਾਕਟਰ ਤੁਰੰਤ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਚੈੱਕ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਨਾਰਮਲ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਹਲਕਾ ਭੋਜਨ ਖਾਣ ਦਾ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਜੋ ਉਸਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਠੀਕ ਹੋ ਸਕੇ।
"ਰਾਜਾ ਜੋ ਚਾਹੇ ਖਾ ਸਕਦਾ ਹੈ," ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਮੰਨ ਲਿਆ। "ਅਤੇ ਮੈਂ ਬਾਂਦਰ ਦਾ ਮਾਸ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਚੱਖਿਆ... ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਸਵਾਦ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।"
ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੀ ਕੰਮ ਹੋ ਗਿਆ: ਚਾਪਲੂਸ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਝੱਟ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਸ਼ੇਰ ਉਸਨੂੰ ਫੌਰਨ ਖਾ ਸਕੇ।
