ਸ਼ੇਰ ਬੁੱਢਾ ਅਤੇ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਗੁਫਾ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਲੂੰਬੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰ ਆਪਣੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ ਸਨ।
ਭੇੜੀਏ ਨੇ ਇਸ ਮੌਕੇ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲੂੰਬੜੀ ਦੀ ਚੁਗਲੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਨੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਕਿ ਲੂੰਬੜੀ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਕੋਈ ਆਦਰ-ਸਤਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ, ਜੋ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਮਾਲਕ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਲੂੰਬੜੀ ਤਾਂ ਬੀਮਾਰ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ!
ਲੂੰਬੜੀ ਠੀਕ ਉਸ ਵੇਲੇ ਪਹੁੰਚੀ ਜਦੋਂ ਭੇੜੀਏ ਦੀ ਗੱਲ ਖਤਮ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਲੂੰਬੜੀ 'ਤੇ ਗਰਜਨਾ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਲੂੰਬੜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਰੱਖਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮੰਗਿਆ।
'ਆਖ਼ਰਕਾਰ,' ਲੂੰਬੜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਇੱਥੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸ ਨੇ ਤੁਹਾਡੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜਿੰਨੀ ਮੈਂ ਕੀਤੀ ਹੈ? ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਬੀਮਾਰੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਲੱਭਣ ਲਈ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਕੋਲ ਗਈ ਹਾਂ।'
ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਲੂੰਬੜੀ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਇਲਾਜ ਦੱਸਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ। ਲੂੰਬੜੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, 'ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਜੀਉਂਦੇ ਭੇੜੀਏ ਦੀ ਖੱਲ ਉਤਾਰ ਕੇ ਗਰਮ-ਗਰਮ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲਪੇਟਣੀ ਪਵੇਗੀ।'
ਜਦੋਂ ਭੇੜੀਏ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਲੂੰਬੜੀ ਹੱਸ ਪਈ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, 'ਆਪਣੇ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਲਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਖੁਸ਼ ਰੱਖਣਾ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।'
