เด็กชายจอมซน - นิทานของแอนเดอร์เซน

เด็กชายจอมซน

บทสรุป

ในคืนหนึ่งที่มีพายุรุนแรง กวีชรานั่งผิงไฟอยู่ในบ้านอย่างสุขสบาย จนได้ยินเสียงเด็กชายคนหนึ่งร้องขอความช่วยเหลือ เขาจึงเปิดประตูและพบเด็กชายเปลือยกายที่เปียกโชกจากสายฝน กวีให้ความอบอุ่น อาหาร และเครื่องดื่มแก่เด็กชาย แต่เด็กชายกลับเป็นคิวปิดที่หลอกลวงและยิงธนูใส่หัวใจของกวี กวีเตือนเด็กๆ ให้ระวังคิวปิด ผู้ซึ่งมักแฝงตัวและทำร้ายผู้คนโดยไม่คาดคิด

เนื้อหา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกวีชราคนหนึ่ง เป็นกวีที่ดีมากผู้หนึ่ง

เย็นวันหนึ่ง ขณะเขานั่งอยู่ที่บ้าน พายุใหญ่พัดกระหน่ำข้างนอก ฝนตกหนัก แต่กวีชรานั่งสบายอยู่ข้างเตาผิง ที่ไฟกำลังลุกโชนและแอบเปิ้ลกำลังย่างสุก

"คนจนที่ต้องอยู่ท่ามกลางอากาศแบบนี้ คงไม่มีเส้นผมเส้นไหนที่แห้งแน่ๆ" เขาพูดกับตัวเอง

"โอ้ เปิดประตูให้หน่อย! หนูหนาวและเปียกโชกไปหมดแล้ว" เสียงเด็กน้อยร้องเรียกจากนอกบ้าน ร้องไห้และเคาะประตูอยู่ ขณะที่ฝนยังตกหนักและลมพัดกระแทกหน้าต่างจนสั่นรัว

"น่าสงสารจริงๆ!" กวีพูดแล้วลุกขึ้นเปิดประตู ตรงหน้าเขาคือเด็กชายตัวเล็กๆ เปลือยกาย น้ำไหลหยดจากเส้นผมสีทองยาวของเขา เขากำลังสั่นเทาด้วยความหนาว ถ้าไม่ให้เขาเข้ามา เขาคงต้องตายในพายุแน่ๆ

"เจ้าตัวเล็กน่าสงสาร!" กวีพูดแล้วจับมือเด็กน้อย "มานี่มา ฉันจะทำให้เจ้าอุ่นเร็วๆ เจ้าจะได้ไวน์และแอบเปิ้ลสักลูก เพราะเจ้าเป็นเด็กน่ารักจริงๆ"

และเขาก็น่ารักจริงๆ ดวงตาของเขาเป็นประกายเหมือนดาวสุกสว่างสองดวง แม้น้ำจะไหลจากผมสีทองของเขา แต่ก็ยังหยิกสวยอย่างน่าทึ่ง

เขาดูเหมือนนางฟ้าตัวน้อย แต่หน้าซีดด้วยความหนาว และตัวสั่นไปหมด ในมือเขาถือคันธนูที่สวยงาม แต่ถูกทำลายจากฝนจนสีของลูกธนูเลอะเทอะกันหมด

ชายชรานั่งลงข้างเตาไฟ วางเด็กน้อยบนตัก แล้วบิดน้ำออกจากผมของเขา และอุ่นมือน้อยๆด้วยมือตัวเอง

จากนั้นเขาทำไวน์ร้อนใส่เครื่องเทศให้เด็กน้อยดื่ม ซึ่งทำให้เด็กน้อยมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างรวดเร็ว แก้มแดงขึ้นจนกระโดดลงจากตักมาเต้นรำรอบตัวชายชรา

"เจ้าเป็นเด็กร่าเริงดีนะ" ชายชราพูด "เจ้าชื่ออะไรล่ะ?"

"หนูชื่อคิวปิด" เด็กน้อยตอบ "ท่านไม่รู้จักหนูหรอกหรือ? นั่นคือธนูของหนู หนูยิงด้วยสิ่งนั้น ท่านรู้ไหม ดูสิ อากาศเริ่มดีแล้ว--พระจันทร์ส่องแสงแล้ว"

"แต่ธนูของเจ้าเสียแล้วไม่ใช่หรือ" กวีชราพูด

"นั่นคงแย่นะ" เด็กน้อยพูดแล้วหยิบธนูขึ้นมาดู "โอ้ มันแห้งแล้วและไม่เสียหายเลย สายธนูก็ตึงดี หนูจะลองดู" เขาจึงดึงสายธนูกลับ ยื่นลูกธนู เล็ง และยิงตรงเข้าไปที่หัวใจของกวีชรา "ตอนนี้ท่านเห็นแล้วใช่ไหมว่าธนูของหนูไม่เสีย?" เขาพูดแล้วหัวเราะดังก่อนจะวิ่งหายไป เด็กชายคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ ที่ยิงชายชราผู้ใจดีที่ให้เขาเข้ามาอบอุ่นในห้อง ทำดีกับเขา และให้ไวน์อร่อยกับแอบเปิ้ลดีๆด้วย!

ชายชราผู้ใจดีนอนร้องไห้อยู่บนพื้น เขาถูกยิงเข้าที่หัวใจจริงๆ "โอ้!" เขาร้อง "เด็กน้อยคิวปิดคนนี้ช่างร้ายจริงๆ! ฉันจะบอกเด็กดีๆทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อพวกเขาจะได้ระวังไม่เล่นกับเขา เดี๋ยวเขาจะทำร้ายพวกเขา"

และเด็กดีทุกคน ทั้งหญิงและชาย ที่เขาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ต่างระมัดระวังตัวจากคิวปิดผู้ร้าย แต่เขาก็ยังหลอกพวกเขาได้เหมือนเดิม เพราะเขาเจ้าเล่ห์มาก เมื่อนักเรียนออกจากห้องเรียน เขาจะเดินเคียงข้างพวกเขาโดยถือหนังสือใต้แขนและสวมเสื้อโค้ทสีดำ พวกเขาไม่สามารถจับตัวเขาได้ และเมื่อพวกเขาเอื้อมมือจับแขนเขา คิดว่าเขาเป็นนักเรียนเหมือนกัน เขาก็จะยิงลูกศรเข้าไปที่อกของพวกเขา

และเมื่อเด็กหญิงไปโบสถ์เพื่อรับศีลล้างบาป เขาก็อยู่ท่ามกลางพวกเขาเช่นกัน ที่จริงแล้ว เขาตามหลอกหลอนผู้คนเสมอ เขานั่งอยู่ในโคมไฟใหญ่ในโรงละครและส่องแสงจนคนคิดว่าเป็นโคมธรรมดา แต่พวกเขาก็รู้ความจริงในไม่ช้า เขาเดินเล่นอยู่ในสวนปราสาทและทางเดินเล่น ใช่แล้ว ครั้งหนึ่งเขายิงพ่อและแม่ของคุณเข้าที่หัวใจด้วย ลองถามพวกเขาดู แล้วคุณจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด

โอ้! เขาเป็นเด็กไม่ดีเลย คิวปิดคนนี้ และคุณต้องไม่เกี่ยวข้องกับเขาเด็ดขาด เพราะเขาตามหลอกหลอนทุกคน ลองคิดดูสิ เขายังยิงลูกศรใส่ย่าชราเลย แต่那是很久以前的事了 บาดแผลหายไปนานแล้ว แต่เรื่องแบบนี้ไม่มีใครลืมได้