Bir zamanlar insan toplumundaki en iyi yaşam tarzını örnek almaya çalışan bir aslan vardı. Geniş bir inin içinde yaşıyor ve dağın seçkin hayvanları olarak gördüğü tüm canlılara içten bir nezaket göstermeye çalışıyordu. İni sık sık bu hayvanlardan oluşan kalabalık bir topluluğa ev sahipliği yapıyor, hepsi bir araya gelip birbirlerine kibarlıkla davranıyorlardı.
Aslan, misafirperverlik kurallarına göre onlarla arkadaşlık ediyor ve her bir konuğunun en sevdiği yemeği önlerine koyarak eğlendiriyordu. Bu yemekler, aslanın onları mutlu edeceğini bildiği malzemelerle hazırlanırdı. Aralarında aslanın dostu ve yoldaşı olarak yaşayan bir tilki de vardı ve ikisi birlikte çok mutluydular.
Bu arada, yaşlı bir maymun ziyafetlerde etleri paylaştıran kesici görevini üstlenmişti. Akşam yemeğinde aslanın konuklarına et porsiyonlarını dağıtıyordu. Eğer misafirler arasında düzenli gruptan olmayan biri varsa, maymun ona efendisine sunduğuyla aynı porsiyonu verirdi: aslanın son avında yakaladığı av etini.
Böyle durumlarda tilkiye bir önceki günden kalan artıklar ve her zamankinden daha küçük bir porsiyon düşerdi. Bir gün aslan, tilkinin konuşmamak için bilinçli bir çaba sarf ettiğini ve akşam yemeğinde servis edilen etten uzak durduğunu fark etti.
Aslan ona ne olduğunu sordu. "Bilge tilkim," dedi aslan, "eskiden yaptığın gibi benimle konuş! Neşelen ve şölenimize katıl, sevgilim."
Fakat tilki, "Ey aslan, tüm hayvan türlerinin en iyisi, içim daralıyor ve derinden endişeliyim. Beni üzen sadece şu anki durum değil; henüz gelmemiş olan ama gözümle gördüğüm şeyler de beni üzüyor. Eğer her geçen gün yeni bir misafir gelirse, birbiri ardına, bu bir gelenek haline gelecek ve yakında akşam yemeğim için artık et bile bulamayacağım."
Aslan eğlendi ve bir aslan gülümsemesiyle güldü. "Bunun için maymunu suçla," dedi. "Bu onun hatası, benim değil."
