ਈਸਪ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ

ਡੀਮੇਡੀਜ਼ ਆਪਣੇ ਏਥੀਨੀਅਨ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨੈਤਿਕ ਸਬਕ ਦੇਣ ਲਈ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਡੀਮੇਡੀਜ਼, ਇੱਕ ਵਕਤਾ, ਆਪਣੇ ਏਥੀਨੀਅਨ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਦੇਮੇਤਰ, ਇੱਕ ਅਬਾਬੀਲ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਬਾਮ ਮੱਛੀ ਨਦੀ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਅਬਾਬੀਲ ਉੱਡ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਮ ਮੱਛੀ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸਰੋਤੇ ਦੇਮੇਤਰ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ, ਡੀਮੇਡੀਜ਼ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੇਮੇਤਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

ਡੈਮੋਸਥੀਨੀਜ਼ ਏਥਨੀਅਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗਧੇ ਦੀ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਕੇ ਗੰਭੀਰ ਮਸਲਿਆਂ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਡੈਮੋਸਥੀਨੀਜ਼, ਇੱਕ ਯੂਨਾਨੀ ਵਕੀਲ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਣਕਾਰ, ਏਥਨੀਅਨ ਸਭਾ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹੈ: ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਗਧਾ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਏਥਨਜ਼ ਤੋਂ ਮੇਗਾਰਾ ਜਾ ਸਕੇ। ਦੋਪਹਿਰ ਦੀ ਤੇਜ਼ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ, ਨੌਜਵਾਨ ਅਤੇ ਗਧੇ ਵਾਲਾ ਦੋਵੇਂ ਗਧੇ ਦੀ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਲੜਨ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅੱਧਾ ਹਿੱਸਾ ਸੁਣਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਡੈਮੋਸਥੀਨੀਜ਼ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਕਹਾਣੀ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਗੰਭੀਰ ਮਸਲਿਆਂ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ, ਪਰ ਇੱਕ ਗਧੇ ਦੀ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਨ।

ਇੱਕ ਭੇੜੀਆ ਅਤੇ ਕੁੱਤੇ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਭੇੜੀਆ ਕੁੱਤੇ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਕੀਮਤ ਸਮਝਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਮੋਟੇ-ਤਾਜ਼ੇ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭੇੜੀਆ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਭੇੜੀਆ ਕੁੱਤੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇੰਨਾ ਮੋਟਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੁੱਤਾ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਉਸਨੂੰ ਭਰਪੂਰ ਖਾਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਭੇੜੀਆ ਫਿਰ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਗਲੇ ਦੇ ਪੱਟੇ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ 'ਤੇ ਉਸਦੀ ਖੱਲ ਰਗੜ ਕੇ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਕੁੱਤਾ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦੇ ਮਾਲਕ ਦਾ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਲੋਹੇ ਦਾ ਪੱਟਾ ਹੈ। ਭੇੜੀਆ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਖੌਲ ਉਡਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਗਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ।

ਇੱਕ ਖੱਚਰ ਗਧੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ ਖਾਂਦਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਰਾਏ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਖੱਚਰ ਇੱਕ ਗਧੇ ਨੂੰ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਦੀ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਖੁਰਾਕ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਉਸੇ ਗਧੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਭਾਰੀ ਬੋਝ ਢੋਂਦੇ ਅਤੇ ਡਰਾਈਵਰ ਦੁਆਰਾ ਡੰਡੇ ਨਾਲ ਮਾਰ ਖਾਂਦਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਖੱਚਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਗਧੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਦੀ ਕੀਮਤ ਬਹੁਤ ਵੱਧ ਹੈ।

ਇੱਕ ਖੋਤਾ ਗਧੇ ਦੀ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਮਸਤੀ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਖੋਤਾ ਗਧੇ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਬੋਝ ਹੇਠ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਦੀ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ 'ਤੇ ਮਸਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੁਲਾਮੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ। ਪਰ ਇਸੇ ਵੇਲੇ ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸ਼ੇਰ ਗਧੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੇੜਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਮਾਲਕ ਨੇੜੇ ਹੀ ਖੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਖੋਤਾ, ਜੋ ਇਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਗਧੇ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੁਜਾਰੀ ਉਸਦੀ ਖੱਲ ਨਾਲ ਢੋਲ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।

ਪੁਜਾਰੀ ਆਪਣੇ ਸਾਮਾਨ ਢੋਣ ਲਈ ਇੱਕ ਗਧੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਗਧਾ ਕੰਮ ਅਤੇ ਮਾਰ ਤੋਂ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਪੁਜਾਰੀ ਉਸਦੀ ਖੱਲ ਨਾਲ ਢੋਲ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗਧੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਪੁਜਾਰੀ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਗਧੇ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਆਰਾਮ ਮਿਲੇਗਾ, ਪਰ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਮਾਰ ਖਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਪੀੜਤ ਗੁਲਾਮ ਆਪਣੇ ਕਰੂਰ ਮਾਲਕ ਤੋਂ ਭੱਜਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਈਸਪ ਦੀ ਸਲਾਹ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਬਦਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਗੁਲਾਮ ਆਪਣੇ ਕਰੂਰ ਮਾਲਕ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਤੰਗ ਆ ਕੇ ਭੱਜਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਈਸਪ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਪੀੜਾ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਗੁਲਾਮ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਭਰਪੂਰ ਭੋਜਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ, ਉਸਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਮਾਰ-ਪਿਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਗਲਤੀ ਦੇ ਇਹ ਸਭ ਸਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਈਸਪ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਗਲਤੀ ਦੇ ਇੰਨੀ ਪੀੜਾ ਸਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਭੱਜਣ ਜਿਹੀ ਗਲਤੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਹੋਰ ਵੀ ਖਰਾਬ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਗੁਲਾਮ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਬਦਲ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਕਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਕੈਦ ਤੋਂ ਭੱਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਪਣੀ ਡੋਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਹੀ ਘੋਸਲੇ ਵਿੱਚ ਫਸ ਕੇ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਨੇ ਕਾਲੇ ਕਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰ ਵਿੱਚ ਡੋਰੀ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਤੋਹਫ਼ੇ ਵਜੋਂ ਦੇ ਸਕੇ। ਕਾਂ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖੀ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਲਈ ਛੱਡਿਆ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਭੱਜ ਗਿਆ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘੋਸਲੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਤਾਂ ਡੋਰੀ ਟਹਿਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਈ ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਡ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਮਰਦੇ ਵੇਲੇ ਕਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, "ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਮੂਰਖ ਸੀ! ਮਨੁੱਖੀ ਗੁਲਾਮੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ।"

ਇੱਕ ਮੇਮਣਾ ਆਪਣੇ ਝੁੰਡ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕਸਾਈ ਅਤੇ ਗਡੇਰੀਏ ਵਿਚਕਾਰ ਫਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਪਣੀ ਬੁੱਧੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਬਚਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਕਸਾਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਗਡੇਰੀਆ ਰਾਹ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਮੋਟੇ-ਤਾਜ਼ੇ ਮੇਮਣੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਝੁੰਡ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਫੜਨ ਲਈ ਦੌੜ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਮੇਮਣਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਸਾਈ ਭੇਡਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਗਡੇਰੀਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਗਡੇਰੀਏ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੇਮਣਾ ਕਸਾਈ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਭੇਡਾਂ ਦਾ ਕਾਤਲ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਗਡੇਰੀਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਗਧਾ ਆਪਣੇ ਮਾਲਕਾਂ ਤੋਂ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਕੇ ਜ਼ੀਅਸ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਹਰ ਨਵੇਂ ਮਾਲਕ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਹੋਰ ਵੀ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਗਧਾ ਬਾਗ਼ਬਾਨ ਦੇ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਖਾਣਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਜ਼ੀਅਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਾਲਕ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ। ਜ਼ੀਅਸ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਕੁੰਭਾਰ ਕੋਲ ਵੇਚ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਥੇ ਵੀ ਗਧੇ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਭਾਰੀ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਜ਼ੀਅਸ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਪੁਕਾਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਚਮੜਾ ਵਾਲੇ ਕੋਲ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗਧਾ ਜਦੋਂ ਚਮੜਾ ਵਾਲੇ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇਖਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਮਾਲਕਾਂ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਚੰਗਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਸਹੀ ਦਫ਼ਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ।

ਇੱਕ ਡਰਪੋਕ ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਗਧਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਆਉਣ 'ਤੇ ਭੱਜਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇੱਕ ਬੁੱਢਾ ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਗਧੇ ਨੂੰ ਚਰਾਉਣ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਗਧੇ ਨੂੰ ਭੱਜਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਗਧਾ ਸਵਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਨਵੇਂ ਮਾਲਕ ਉਸ 'ਤੇ ਦੋ ਗੰਢੇ ਲੱਦਣਗੇ? ਬੁੱਢਾ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ। ਗਧਾ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਇੱਕ ਹੀ ਗੰਢਾ ਲੱਦਣਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮਾਲਕ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ।

ਮੱਡਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਹੈ ਕਿ ਸਾਂਢਾਂ ਦੀ ਲੜਾਈ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਖਤਰਨਾਕ ਸਾਬਿਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਮੱਡ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤਾਲਾਬ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਸਾਂਢਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਲੜਾਈ ਦੇਖੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਮੱਡਾਂ ਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਲੜਾਈ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਖਤਰਨਾਕ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਦੂਜੀ ਮੱਡ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਂਢ ਆਪਣੇ ਝੁੰਡ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲਈ ਦੂਰ ਲੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਹਿਲੀ ਮੱਡ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਹਾਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸਾਂਢ ਇੱਥੇ ਛਿਪਣ ਆਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਭਾਰੀ ਖੁਰਾਂ ਨਾਲ ਮੱਡਾਂ ਨੂੰ ਕੁਚਲ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਹਿਰਨੀ ਦਾ ਬੱਚਾ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਦੀ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਭਿਆਨਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੰਗਲ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹਿਰਨੀ ਦਾ ਬੱਚਾ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਸ਼ੇਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹਿਰਨੀ ਦਾ ਬੱਚਾ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਖਤਰਨਾਕ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਉਸਦਾ ਗੁੱਸਾ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਭਿਆਨਕ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਸਾਰਾ ਮਾਲ ਖੁਦ ਹੜੱਪ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਗਾਂ, ਬੱਕਰੀ ਅਤੇ ਭੇਡ ਨੇ ਸ਼ੇਰ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਹਿਰਨ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਚਾਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਦੇ ਹਨ। ਸ਼ੇਰ ਪਹਿਲਾ ਹਿੱਸਾ ਆਪਣੇ ਰਾਜਾ ਹੋਣ ਦੇ ਹੱਕ ਵਜੋਂ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਦੂਜਾ ਹਿੱਸਾ ਸਾਥੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਤੀਜਾ ਹਿੱਸਾ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਦੇ ਦਮ 'ਤੇ, ਅਤੇ ਚੌਥੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੇੜਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਧਮਕੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਸ਼ੇਰ ਸਾਰਾ ਮਾਲ ਆਪਣੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

ਲੂੰਬੜੀ ਭੇਡੀਏ ਦੀ ਗਲਤੀ ਤੋਂ ਸਬਕ ਲੈ ਕੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਸ਼ੇਰ, ਭੇਡੀਆ, ਅਤੇ ਲੂੰਬੜੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਇੱਕ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਲੁੱਟ ਵੰਡਣ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ, ਤਾਂ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਭੇਡੀਏ ਨੂੰ ਵੰਡਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਭੇਡੀਏ ਨੇ ਨਾਇੰਸਾਫੀ ਨਾਲ ਵੰਡਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸ਼ੇਰ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਭੇਡੀਏ ਦਾ ਸਿਰ ਨੰਗਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਲੂੰਬੜੀ ਨੂੰ ਵੰਡਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਲੂੰਬੜੀ ਨੇ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਸਾਰਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਸ਼ੇਰ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ।

ਇੱਕ ਚਲਾਕ ਸ਼ੇਰ ਆਪਣੀ ਸਾਹ ਦੀ ਬਦਬੂ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਬਾਂਦਰ ਦੀ ਚਾਲਾਕੀ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਬਚਾ ਪਾਉਂਦੀ।

ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਣ ਕੇ ਨਿਆਂ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਉਸਦੀ ਸੁਭਾਵਿਕ ਖੁਰਾਕ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਉਕਸਾਇਆ। ਉਹ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਾਹ ਦੀ ਬਦਬੂ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਇਹੀ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ, ਤਾਂ ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਚਾਟੂਕਾਰੀ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਚਾਲ ਚਲਦੇ ਹੋਏ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ।

ਇੱਕ ਚਲਾਕ ਲੂੰਬੜੀ ਆਪਣੀ ਬੁੱਧੀ ਨਾਲ ਭੇਡੀਏ ਨੂੰ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਸਜ਼ਾ ਦਿਵਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਬੁੱਢਾ ਅਤੇ ਬਿਮਾਰ ਸ਼ੇਰ ਆਪਣੀ ਗੁਫ਼ਾ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰ, ਲੂੰਬੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਆਪਣੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਭੇਡੀਆ ਇਸ ਮੌਕੇ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲੂੰਬੜੀ ਦੀ ਚੁਗਲੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੂੰਬੜੀ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਲੂੰਬੜੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਬੁੱਧੀ ਨਾਲ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਭੇਡੀਏ ਦੀ ਖੱਲ ਨਾਲ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਸ਼ੇਰ ਭੇਡੀਏ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਲੂੰਬੜੀ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਬਜਾਏ ਖੁਸ਼ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਚਲਾਕ ਲੂੰਬੜੀ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਚਾਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਬਚਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਬੁੱਢਾ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸ਼ੇਰ ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਦੂਸਰੇ ਜਾਨਵਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਅਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਾ ਸਕੇ। ਲੂੰਬੜੀ ਵੀ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਗੁਫਾ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸ਼ੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਲੂੰਬੜੀ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਤਾਂ ਦੇਖੇ ਹਨ, ਪਰ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੂੰਬੜੀ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਚਾਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਬਚਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਮਨੁੱਖੀ ਸਮਾਜ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਲੂੰਬੜੀ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਬਾਂਦਰ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨਾਲ ਨਾਇੰਸਾਫ਼ੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਮਨੁੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਜੀਵਨ ਜੀਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਹਾੜ ਦੇ ਚੋਣਵੇਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੀ ਖਾਤਿਰਦਾਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲੂੰਬੜੀ ਉਸਦੀ ਦੋਸਤ ਹੈ। ਇੱਕ ਬਾਂਦਰ ਭੋਜਨ ਵੰਡਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਨਵੇਂ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਹਿੱਸਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਲੂੰਬੜੀ ਨੂੰ ਬਚੇ-ਖੁਚੇ ਟੁਕੜੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਲੂੰਬੜੀ ਇਸ ਨਾਇੰਸਾਫ਼ੀ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੋ ਕੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੀੜਾ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਸ਼ੇਰ ਹੱਸਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬਾਂਦਰ ਦੀ ਗਲਤੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਨੇਕ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਨਿਆਂ ਹੇਠ ਜੰਗਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਖਰਗੋਸ਼ ਦੀ ਇੱਕ ਇੱਛਾ ਉਸ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਇੱਕ ਦਿਆਲੂ ਅਤੇ ਨਿਆਂਪਸੰਦ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ, ਸਾਰੇ ਜੰਗਲੀ ਜਾਨਵਰ ਆਪਸੀ ਝਗੜਿਆਂ ਦਾ ਨਿਪਟਾਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸ਼ੇਰ ਹਰੇਕ ਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਡਰਪੋਕ ਖਰਗੋਸ਼ ਇਹ ਐਲਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਾਨਵਰ ਵੀ ਤਾਕਤਵਰਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੇ।